Kees Fens in de Volkskrant: ‘Het blijft indrukwekkend: dertig jaar is in dit land een dichter bezig haar vreemdelingschap te bevestigen en te ontkennen (want voor ons in gedichten doorzichtig te maken) in poëzie in een taal die de onze niet is. Dat proces van vreemdheid die eigenheid is geworden zonder zichzelf te verloochenen, is uniek. En het zal niet veel eerder voorgekomen zijn dat wij ons land en onszelf zo voortdurend beschreven hebben gekregen en herkend hebben in wat voor ons een spiegelschrift is. Nederland heeft er een gestalte bij en zijn poëzie wordt verruimd.’
