1 april 2011. Een nachtelijke fietstocht van Haagse kroeg naar huis. Het is dezelfde route die Mariëlle Selser dagelijks aflegt van en naar haar werk als rijksambtenaar. Alleen lijkt er nu geen einde aan te komen. Het is alsof ze iets onmogelijks van haar lichaam vraagt. Wat is er aan de hand?
Op basis van alle mogelijke bronnen, zowel persoonlijke als medische, wetenschappelijke en parlementaire, reconstrueert ze in Landziek haar verhaal. Hoe kan ze woorden vinden nu de dagelijkse taal niet langer toereikend is en haar hersenen het laten afweten? Hoe werkt haar ziekte door in haar vriendschappen en in haar werk? En hoe om te gaan met de tussentijd (maar is het wel tussentijd?), die parallelle wereld waar andere regels gelden en alles onzeker is?
Water speelt aanvankelijk een centrale rol in haar leven. Professioneel, als schrijver van het Deltaprogramma dat Nederland moet behoeden voor overstromingen door klimaatverandering. En privé, in haar zeilreizen die uitwaaieren tot Ithaka en Martinique. Maar haar ziekte dringt het water steeds verder naar de achtergrond. Uiteindelijk is de reis vanuit haar kamer op zoek naar de oorzaak, de geschiedenis en de behandeling van haar ziekte minstens zo fascinerend en duizelingwekkend. Uit alle macht probeert ze de feiten boven tafel te krijgen. Maar hoe onderscheid je feit van fictie als de wetenschap dwaalt en de overheid in gebreke blijft? Landziek is een verwoede poging tot het doorbreken van stilte, niet alleen voor zichzelf maar voor miljoenen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden.