De eenzaamheid van de kindertijd en de verwondering van de ouderdom, geziene films en gelezen boeken, psychoanalyse, huishoudelijke taken, politiek, wel of niet geloven in God: de korte essays in Nooit moet je me vragen gaan zoals we dat gewend zijn van Ginzburg over alle facetten van het dagelijkse leven, van hoog naar laag, van ernstig naar hilarisch. Ginzburgs toon is onderzoekend, eerlijk, streng en geestig en de essays lezen als pagina’s uit het dagboek dat de auteur verklaarde niet bij te houden.
‘Ginzburg lezen is als praten. Het liefst doe je dat met mensen, maar deze verhalen zijn een waardig alternatief.’ – Trouw
Ginzburg geeft ons een nieuw sjabloon voor de vrouwelijke stem en hoe die moet klinken.’ – Rachel Cusk