Een bloemlezing uit de stukjes die Clare Lennart vanaf 1961 tot 1972 in het Utrechts Nieuwsblad schreef, in de rubriek “Van tijd tot tijd”.
Waarover schreef ze? In de eerste plaats over “het nienselijk geluk”. Hoewel ze niet blind was voor de tragische kant van het leven, voor de vele onvolkomenheden in onze maatschappij, trachtte ze steeds to wijzen op de goede vertroostende dingen, die er toch altijd nog zijn. Ze had het over mensen en kinderen, over dieren en bloemen, over bomen en tuinen, over schrijvers en schilders en ze deed dat steeds op de haar zo persoonlijke manier, lichtvoetig en en ironisch, humaan en wijsgerig.
Ontelbaar waren de reacties die ze op haar stukjes kreeg. Ze ontving brieven, kreeg telefoontjes van volkomen onbekenden, waar vaak uitnodigingen uit voort kwamen, men bracht haar bloemen.
In geen van Clare Lennarts laatste romans treedt haar persoonlijkheid zo duidelijk naar voren als in deze korte impressies. Wie haar werkelijk wil leren kennen, zoals ze was en dacht, kan niet beter doen dan deze bundel te lezen en te herlezen. Haar overpeinzingen zullen steeds weer verrassen en vertroosten.
