Toen schrijver Simon Vinkenoog en Edith Ringnalda elkaar in 1987 ontmoetten, was zij op een hoogtepunt in haar leven en hij op een dieptepunt. Zij gaf haar carrière op, omdat zij besefte: als ik dan De Grote Liefde mag meemaken, dan wil ik die ook ten volle beleven! Niet later spijt hebben dat ik niet genoeg van deze man heb genoten.
In leeftijd scheelden zij een generatie en het lag voor de hand dat hij eerder zou gaan dan zij. Toch kwam zijn einde geheel onverwacht.
Wat doe je als je ruim twintig jaar lang vierentwintig uur per dag onafscheidelijk bent geweest? Vanaf het moment dat haar geliefde voor een beenamputatie in het ziekenhuis moest blijven, greep Edith Ringnalda de pen. Toen ze begon, kon zij niet bevroeden dat het zou eindigen met de dood. Ook wist zij niet dat dit een boek zou worden dat een nieuwe levensfase zou inluiden, van een leerling die meester is geworden.
Dit document is geboren uit innerlijke noodzaak; een liefdesverklaring aan Simon Vinkenoog, aan de Liefde, aan het leven zelf. De laatste dertig dagen van een droompaar, levend op de hoogvlakte van het geluk.
