Een zondag in Boedapest. In het park voor een thermaalbad wacht een 42-jarige man op een vrouw. Om drie uur, op deze dag, onder deze bomen zal hij haar ontmoeten. Maar Antoinette komt niet opdagen. In plaats van haar te bellen, bezoekt hij het thermaalbad: een plek van troost. In deze omgeving van warm water en vertraagde tijd blijven zijn gedachten uitgaan naar Antoinette en hun geschiedenis samen. Wie is zij? Waarom is ze niet gekomen? Antoinette is een verhaal van verstilde droefheid, over verlies en verlangen, geschreven in een dromerige en verfijnde stijl.
Over In goede handen:
‘Een vintage Welagen: heldere stijl, soepele, elegante zinnen, ingetogen.’ – De Groene Amsterdammer
‘Knap, stimulerend en ontroerend.’ – Het Parool****
‘Sfeerrijk en gelaagd.’ – De Standaard****
‘[…] intrigerende diepzinnigheden, zoals de schilderijen van de Amerikaanse schilder Edward Hopper. Stille kracht, jazeker.’ – Trouw
Over Nachtwandeling:
‘Welagen heeft nog nooit een slecht boek geschreven. Hij is zo’n zeldzame auteur die het literaire experiment niet schuwt, terwijl hij dankzij zijn eigen stem toch altijd herkenbaar blijft.’ – VPRO Gids
‘De ingehouden licht-ironische, uiterst verzorgde manier van schrijven, die als relativerend element werkt […] Ja, Nachtwandeling is spannend.’ – Vrij Nederland
Quotes:
'Robbert Welagen is een van de grootste Nederlandse stilisten, die met dit breekbare kleinood nog maar eens bewijst dat er over het kleine soms meer wezenlijks te vertellen valt dan over het grote.' ***** - Knack
'Een mooi thema, nu ook eens vanuit de ogen van een man, die net zo goed innig kan verlangen naar een zoon of dochter, naar rommelig familiegeluk. Dankzij Welagens verfijnde, licht-romantische stijl weerklinkt in dit 'kleine' drama een groter, universeler verlangen; naar een andere tijd, een andere plek, een ander leven.' - de Volkskrant
'Op het eerste oog een klassiek liefdesdrama, maar toch is er iets onconventioneels en verfrissends aan deze roman. […] Ongewenste kinderloosheid is een catch 22, en zelden las ik dat zo mooi en empathisch verwoord.' **** – De Standaard
'De rust, het kalme observeren, blik en positie van de buitenstaander en, niet in de laatste plaats, de locatie; aanvankelijk deed Antoinette me aan het filmische van Thomas Manns Dood in Venetië denken en aan het werk van Marguerite Duras: sferisch, verlangend, maar ook zuigend.[…] Een dromerig boek dus. Waarin woorden voor meer reuring zorgen en meer teweegbrengen dan het leven zelf.' - Trouw
'Welagens secure stijl maakt de gevoelens van de geliefden knap voelbaar, hun teleurstelling, hoop, jaloezie, eenzaamheid.' - NRC Handelsblad
'Welagen beschrijft deze ontwikkeling zeer minutieus en zonder genade. En juist omdat hij de frictie tussen de geliefden zelfs in de kleinste interacties zichtbaar weet te maken, het verdriet ongefilterd in beeld brengt, kan deze roman met recht hartverscheurend worden genoemd.' - De Groene Amsterdammer
'Een lome, melancholieke stilte die over de zinnen hangt, een leven gevat in weinig, maar buitengewoon goed gekozen woorden. […] In verstild proza wekt Welagen Antoinette en de man die haar liefheeft tot leven.' **** - Noordhollands Dagblad
'Klein boekje over grote vragen, geschreven in een dromerige, verfijnde stijl.' - LINDA.
'Het is weer zomer bij Robbert Welagen, zo een, waarin alle gedachten vloeibaar worden en je waan en werkelijkheid maar moeilijk uit elkaar kunt houden. […] Een als een ambachtelijk uurwerk in elkaar gezette roman.' - Tzum
'Welagen zoekt niet naar verklaringen, maar toont met een verfijnd gevoel voor de psychologie van zijn personages hoe twee mensen, ondanks zichzelf en hun goede bedoelingen, uit elkaar groeien.' - HP/ De Tijd
'Een mooi boek met in weinig woorden heel veel sfeer.' - Onno Blom in Nieuwsweekend
'Welagen laat de lezer ronddolen in zijn korte, meerduidige roman, die daardoor heel rekbaar is. En is dat echt Antoinette die op een gegeven moment komt opdagen? Het is aan de lezer in deze sterke roman.’ - Het Parool
'In een reeks flashbacks worden gevoelens als verwachting, hoop, maar ook verdriet en weemoed pijnlijk gefileerd. Een pittige novelle die tot nadenken stemt.' - Marie Claire
‘Een juweel van een vertelling vol verlangen en verdriet.' – De Brabantsche Courant