Huis, gezin en Allah, dat zijn de domeinen van Mohammed Benzakours moeder. Analfabeet en de Nederlandse taal niet machtig komt ze na een herseninfarct verlamd en zonder spraakvermogen in een rolstoel terecht. Zonder haar zoon, die als tolk en belangenbehartiger optreedt, is ze verloren in het doolhof van ziekenhuizen, therapeuten en zorginstellingen die niet berekend zijn op patiënten zoals zij.
Quotes:
‘Volgens de jury overstijgt hij daarin de grenzen van de journalistiek. “Zijn observaties en de gevoelens die bij hem opkomen zijn tegelijk maatschappelijk en algemeen én persoonlijk en intiem. Hij maakt van zijn documentaire een literaire prestatie van de eerste orde.”’ – Tilburgse Koerier