Eloi Koreman geeft een idealistische en bijna utopisch aandoende visie op het leven in de oude stadskernen, gelegen in het laagland van de grote rivieren. Hij gaat uit van het ontstaan van de stad in het prilste begin, toen de eerste vissers en handelaren zich bij de rivier verzamelden, en gaat op zoek naar die eerste krachten waaruit de huidige stad nog altijd zijn vitaliteit kan halen. Dat brengt een heel andere stad voort dan de platte, schreeuwerige uitgaanscentra die zich nu als stad manifesteren.
Een twijg van duizend jaar is een pleidooi voor vitaliteit,voortkomend uit een eeuwenoude bron. Een hartekreet tegen de tijd en de heersende overtuigingen in. Stilstand is geen achteruitgang, sterker nog: zelfs het achteruitgaan hoeft nog geen achteruitgang te zijn. Stilstand om te komen tot contact is het begin van vooruitgang.
