Anna Enquist (1945) debuteerde enkele jaren geleden met gedichten in het tijdschrift Maatstaf. Zij is werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg. Op een even lucide als mysterieuze manier komen in haar poÍzie de grote thema’s aan bod. Soldatenliederen gaat over de op voorhand verloren strijd tegen tijd, verval, verlies; over wanhoop, woede en verzet opgeroepen door de onontkoombare gang naar het einde. Het opgeven van het gevecht markeert de wending in de bundel, waarna het mogelijk blijkt de reÍle stand van zaken onder ogen te zien.
Deze niet bijster oorspronkelijke thematiek, immers een militaire metafoor van ‘ Het Leven Zelf’, is vervat in een poëzie die moeilijk bij een bepaalde stroming is in te delen. Het is een poëzie die vitaal en als uit tropisch hardhout gekerfd op ons overkomt. poëzie kortom die iets blijvends aan het vergankelijke leven ontsteelt.
* Briljante dichtbundel (…). Het zou een understatement zijn haar Soldatenliederen te bestempelen als hét poëziedebuut van 1991. De meeste dichters zouden heel blij mogen zijn wanneer zij aan het eind van hun loopbaan met zo’n bundel kwamen. -cI. Sitniakowsky in De Telegraaf
* […] mooi debuut. […] Hier is dus een nieuwe veelzijdige dichteres aan het woord, met een eigen stem. -Guus Middag in NRC Handelsblad