Eva Gerlach, zo onderdehand een ijkpunt in de moderne Nederlandse poëzie, neemt met haar werk een unieke, geheel eigen plaats in.
Haar bundels worden – en hoe zelden gebeurt dat bij poëzie – regelmatig herdrukt. Haar thema’s: herinnering, liefde, de verstrengeling van dood en leven et cetera, zijn op zichzelf niet uitzonderlijk, maar de manier waarop zij ze verwoordt is dat wel. Gerlachs gedichten zijn glasheldere, haarscherpe etsen van stukjes herinnerde werkelijkheid. Dat geldt zeker ook voor de gedichten in haar nieuwe bundel In een bocht van de zee. Oppervlakkig beschouwd roept de dichteres hier heel precies bepaalde stemmingen op. Maar er is meer aan de hand. Gerlach gebruikt heel concrete uitgangssituaties om er vervolgens nauw merkbaar iets essentieels in te veranderen. Dat ‘iets’ is het ongrijpbare van haar poëzie, datgene wat het wezen vastlegt en dan weer verspringt.
