‘… een vrouw die schreed alsof ze nooit zou sterven…’
Als 17-jarige ontmoet Rudi van Dantzig Sonia Gaskell, de vrouw die zijn leven sterk zou beïnvloeden, eerst als lerares, daarna als artistiek leidster. De geboren Russische Gaskell (1904-1974) is van onschatbare waarde geweest voor de ontwikkeling van de dans in Nederland: ze was een vurig pleitbezorgster van danskunst met een eigen Nederlands karakter. Gaskell werd vereerd en verguisd; er werd veel goeds, maar ook onwaars over haar geschreven. Van Dantzigs ergernis hierover dreef hem ertoe dit boek te schrijven, waarin hij een verering laat zien die bij tijden in afkeer kon omslaan. Zijn diepe liefde en bewondering wonnen het echter altijd. Gaskell blijft een raadsel, ook voor Rudi van Dantzig. Tot aan het einde van zijn leven heeft hij aan dit boek gewerkt, gezwoegd; het viel hem onverwacht zwaar maar dat blijkt niet uit de lichtheid, de poëzie en de humor van zijn verhaal.