Morris Duckworth kan Massimina niet vergeten. Twee jaar geleden was hij er samen met haar vandoor gegaan. Maar hoewel Morris hun ontsnapping tot een heuse ontvoering wist te maken – met dreigbrieven en het innen van losgeld en al – raakte hij hevig verliefd. Uiteindelijk was de moord op het meisje meer een straf dan een misdaad: het overkwam hem, hij kon er niets aan doen.
Nu, als geacht inwoner van Verona en getrouwd met Massimina’s jongere zusje realiseert hij zich dat het lot een spelletje met hem heeft gespeeld. Hij zal het verlies van Massimina nooit kunnen verwerken.
Maar blijkbaar kan ook de overleden Massimina op haar beurt Morris niet vergeten. Hij hoort haar stem, ziet het portret op haar graf naar hem knipogen en in het museum neemt een schilderij van een madonna Massimina’s trekken aan. De geest van Massimina lijkt Morris Duckworth de weg naar zijn verlossing te wijzen: hij zet zich in voor de Afrikaanse asielzoekers in Verona en laat hen, tegen de zin van zijn barse en achterdochtige zwager in, werken op de familiewijngaarden. Een nieuwe Morris, een beter mens?
Nee, Morris Duckworth blijft de arrogante, amorele snob die telkens meent de ander te slim af te zijn maar uiteindelijk steeds door de werkelijkheid wordt ingehaald. En wanneer hij er niet meer uitkomt is er altijd wel een zwaar voorwerp in de buurt waarmee hij het vege lijf kan redden…
De geest van Massimina is het vervolg op Nieuwe kleren voor Massimina. Het is een inktzwarte komedie, vol Engelse humor en doortrokken van de geur van Italië.
