Abraham Lincoln ontving in 1862, ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog, een vrouwelijke gast op het Wiitte Huis. Hij begroette haar met de woorden: ‘This is the little lady who wrote the book that started this big war.’ De naam van die vrouw was Harriet Beecher Stowe, het boek waarop de president doelde was De hut van oom Tom, voor het eerst verschenen in 1852.
Nu, anderhalve eeuw later, is De hut van oom Tom, dat zo’n belangrijke rol heeft gespeeld in de strijd voor de afschaffing van de slavernij, een klassiek en wereldwijd zeer bekend boek. Het is in vele talen vertaald, het is bewerkt tot kinderboek, vele malen verfilmd en als toneelstuk én als musical op de planken gebracht. De titel is in de loop der jaren een begrip geworden, en is zelfs verwerkt in popsongs. Het verhaal is, kortom, een heel eigen leven gaan leiden.
Voor een belangrijk deel ontleent het boek zijn bekendheid en populariteit aan het rassenprobleem dat er de hoofdrol in speelt. Maar het is toch ook veel geroemd om zijn grootse, romantische verhaaltrant en zijn meeslepende overtuigingskracht.
Deze roman is in de loop der jaren zozeer deel van onze beschaving geworden dat eigenlijk niemand het zich kan veroorloven er geen kennis van te nemen. En wie zou het ongelezen willen laten, dit grote epos van mensenleed en van alles overwinnende liefde?
