Erna Kramer (1937) was vijftien jaar oud toen ze Anton Heijboer voor het eerst ontmoette. In 1956 trad ze met hem in het huwelijk. Heijboer bekeerde zich bij die gelegenheid tot het katholicisme en Godfried Bomans en Harry Mulisch traden op als getuigen.
Samen met Heijboer kreeg Erna Kramer één dochter, Marcelle.
Toen Anton Heijboer bekend werd – eerst bij een kunstminnend publiek dankzij een grote expositie in het Stedelijk Museum in Amsterdam in 1968, en later bij miljoenen televisiekijkers – had hij het grootste en misschien wel beste gedeelte van zijn leven achter de rug. Over die periode in zijn leven is niet zo veel bekend, terwijl deze zogeheten ‘Haarlemse jaren’ de wordingsgeschiedenis van Heijboer sterk hebben beïnvloed.
Heijboers tweede vrouw, Erna Kramer, heeft haar belevenissen in deze bruisende en goeddeels vergeten periode in de cultuurgeschiedenis van Haarlem opgeschreven in de vorm van een brief aan haar gewezen echtgenoot. Haar verhaal brengt het boeiende kunstenaarsleven in Haarlem in die jaren weer tot leven en beschrijft ontmoetingen met kleurrijke mensen als Henri F. Boot, Godfried Bomans en Harry Mulisch. Maar bovenal is Erna Kramers verhaal een persoonlijk document. Met dit boek doet zij recht aan een liefdevolle periode in Heijboers leven en geeft zij haar dochter een vader terug.
