Al is Hans Dorrestijn een theaterman, zijn dierenliefde is niet gespeeld: reeds vanaf het begin passeert er in zijn teksten een bonte stoet variërend van Konijnen tot Wilde Zwijnen, en van Bidsprinkhanen tot Kroegtijgers. Het dierlijkste van Dorrestijn bevat een bloemlezing uit deze gedichten en liedteksten over dieren: vogels, zoogdieren, insecten, reptielen en amfibieën. Dorrestijn wil ons laten zien dat het verschil tussen mens en dier minder groot is dan we denken: ‘Dieren zijn net mensen maar dan met veertjes, een vacht, schubben of slagtanden. En laten we toch in hemelsnaam allemaal tranen in de ogen krijgen bij de aanblik van het sierlijke Zeepaardje.’
