Gilles Fontijn is een nakomertje. Vanuit die positie binnen het gezin zal hij tegen de mensen en gebeurtenissen aan kijken: hij is een toeschouwer aan de zijlijn. Zelfs als hij zijn grote liefde tegenkomt, treedt na een bloeiende periode de vervreemding op en blijft hij achter met de vraag wat hij met zijn leven aan moet.
We maken kennis met zijn familie en vrienden, volgen hem tijdens zijn studentenjaren in de stad, om ten slotte met hem terug te keren naar de plek waar hij is opgegroeid – en die hij nooit meer zal verlaten. Ingenieus zijn door het verhaal heen de gedachten gevlochten die Gilles bekruipen wanneer hij later, in de herfst van zijn leven, een jong meisje de tuin van zijn buurvrouw ziet besproeien. Er lijkt iets in hem te veranderen. Trekt zij hem na al die jaren in het hier en nu?
Zo vergaat een meisje is alleen al door de omvang een gewaagde (debuut)roman; het is geschreven in een kalm en onverstoorbaar tempo, met liefdevolle aandacht voor het detail.
Het is het verhaal van een leven, en tegelijk een verhaal over de herinnering, het geheugen en, hoe kan het anders, het voorbijgaan van de tijd.