Misschien ben ik het zelf bijna
die nu dit ongeschrevene leest
en die ik bijna zo versta
alsof ik buiten ben geweest
en weer naar binnen ga.
Gooi eens een koekje in mijn kier,
mijn ziel zit in zijn beenderen kooi
onhoorbaar mooi te fluiten.
Hij is heus een bescheiden dier
want zelfs zijn onverschoond papier
steekt nauwelijks naar buiten