Ortolaan is de naam van een vinkachtig vogeltje met gele oogring, roze snavel, gele keel en groen kopje. Volgens Alma, de Belgische collega van de jonge bioloog Maarten in deze roman, is het een droom van een vogel. Maarten ziet de ortolaan als symbool van zijn liefde voor Alma, : een schuw beestje, dat je zelden hoort en nog minder vaak ziet. Maartens stille liefde voor alma, die een tijdlang bij hem logeert, blijft onuitgesproken en afstandelijk. Het is een liefde die stukvliegt op introversie en verlegenheid van de hoofdpersoon zoals de ortolaan zich verloren vliegt tegen de ruiten van een flatgebouw.
