Pygmalion was eigenlijk geen beeldhouwer, Medea was lang voordat zij kinderen kreeg al een fatale vrouw, de kuise Minerva was minstens even jaloers als Juno, Icarus is tweemaal in zee gestort – bij Ovidius is alles altijd net iets anders dan de traditie wil. Stervertaler en Ovidiuskenner Marietje d’Hane-Scheltema schreef een persoonlijk en bezielend boek over hem, voor liefhebbers en leken.
Veel fragmenten uit Ovidius’ omvangrijke werk illustreren dat hij van jongs af aan, dus niet alleen in zijn beroemde Metamorphosen, geïntrigeerd was door de ‘eeuwige verandering in de natuur’; het groeien, bloeien en vergaan, terwijl er tegelijk een onzichtbare ziel blijft bestaan. Alles is dus anders dan wat voorafging, maar komt er wel uit voort. Ovidius doet daarbij vaak alsof hij traditioneel is, maar brengt iets nieuws. Wie dat ontdekt ontmoet een klassieke dichter met een moderne ziel.
