‘Het schrijven vervangt het geloof, waaraan het mij totaal ontbreekt,’ heeft de Vlaamse schrijver Willem Elsschot eens gezegd.
Moeten wij hem op zijn woord geloven? Wie zich in zijn werk verdiept, ontdekt immers dat hij voortdurend met geloof in de weer is, van de eerste bladzijden die hij schreef tot en met de laatste.
Maar hoe ziet dat geloof, dat ‘totale ongeloof’ van Elsschot er dan uit? Op die vraag zoekt dit boek een antwoord.
Nico ter Linden over Willem Elsschot: twee zoekende zielen
Priesters zalven en beloven,
maar ik kan het niet geloven.
Neen, er is geen wenden aan:
als wij dood zijn is ’t gedaan.’
Willem Elsschot, fragment uit het gedicht ‘Spijt’, Verzameld werk, Amsterdam: Em. Querido, 1976