Leonard Nolens experimenteert en neemt risico’s. Daarzonder is dichten de moeite niet waard. Hij onderzoekt hoeveel autobiografische loslippigheid zijn poëzie verdraagt. De dwingende, soms maniakale maar altijd trefzekere wijze waarop hij dat doet, sluit de lezer niet buiten. Of zijn gedichten nu portretten schilderen van allang verklonken feesten in het ouderhuis, een recente openhartoperatie of een liefdespaar in Venetië, altijd garandeert een tegelijk lyrische en zakelijke toon de formele kracht van de noodzaak waaruit zijn poëzie ontstaat.
