In Nazomer krijgt de hoofdpersoon een huis door een erfenis in handen, en dreigt hij het door notariële machinaties weer kwijt te raken. Het huis staat op instorten; of de gereedstaande werktuigen (die niet in actie komen) ter consolidatie of tot afbraak dienen blijft in het vage. De hoofdpersoon lijkt ditmaal wel erg veel op de schrijver; zijn bespiegelingen geven een rake karakteristiek van Brakmans schrijverschap. De mannen die, afgezien van de erflater, ter aarde zullen worden besteld hebben wel wat weg van Brakmans eigen vrienden, zoals hij die geportretteerd heeft in De koning is dood. Echte portretten zijn het ook nu natuurlijk niet geworden; daarvoor gaat de gang van het verhaal, die de schrijver nu eenmaal volgen moet, te vaak de andere kant op. Het resultaat is navrant, vaak bizar, vol doodsangst en erotiek, en haast op iedere bladzij regelrecht poëtisch en/of ongelooflijk geestig.
